Cobi en Remco de Ligt
Wie zijn toch die wandelaars?
door Tara Lewis
Nu Remco en Cobi de Ligt niet kunnen Gelukswandelen met de bewoners van Laurens Delfshaven sturen ze regelmatig een kaartje. Cobi: “Ik heb alweer een stapeltje klaarliggen. We sturen dat we ze missen en we zodra het kan weer gaan wandelen.” Zo’n twee-en-een-half jaar geleden rond de kerst wandelde ze voor de eerste keer mee. “Ik had een boek gelezen over zingeving, waarin stond dat iets voor een ander doen bijdraagt aan je eigen geluksgevoel.” Lachend: “Eigenlijk is het ontstaan vanuit egoïsme.”
Na de eerste keer meewandelen was het meteen raak. “Al was het wel een spannende start. Ik weet nog dat ik naar een bewoner werd gebracht door een andere, vaste, vrijwilliger die zei: ‘Kijk uit hoor, hij bijt.’ Toen dacht ik wel even: ‘Waar ben ik aan begonnen?’, maar dat heeft me er niet van weerhouden om gewoon mee te gaan. Het bleek gewoon een aardige, lieve meneer, die zich erg onbegrepen voelt.”
Ze raakte al snel verknocht aan het Gelukswandelen en loopt twee tot drie keer per maand mee. “Ik dacht dat ik Rotterdam goed kende, maar als je met Misja gaat wandelen kom je op zoveel nieuwe plekken. En je ontmoet veel nieuwe, leuke mensen. In Delfshaven is een man die als hij het erg naar zijn zin heeft, spontaan in luid gezang uitbarst.”
Haar man Remco werd ook al snel overgehaald om mee te wandelen en inmiddels is zelfs hun dochter Pam af en toe van de partij. Remco: “Cobi was zo enthousiast dat ik ook besloot om mee te gaan.” Ook hij was de eerste keer meteen verkocht. “Achteraf is dat eigenlijk best bijzonder want Misja was er toen niet bij, terwijl ik zijn aanwezigheid absoluut een toegevoegde waarde vind.” Die eerste wandeling voerde door Delfshaven, onder meer langs het wooncomplex Le Medi. “Ik vind de combinatie mooi, dat je contact hebt met de bewoners en andere vrijwilligers. En tijdens het wandelen ben je actief en kijk je op een andere manier om je heen. Een beetje zoals je op vakantie rondkijkt, maar dan in je eigen stad.” Zelfs óp vakantie kijken de twee inmiddels anders om zich heen. Remco: “Dan zien we in Antwerpen een bijzondere stoeptegel en sturen we die naar Misja, ‘Kijk, ook hier zijn we aan het ‘tegelturen!’’ Het ‘anders kijken’ wordt tijdens het wandelen gestimuleerd door verschillende opdrachten. “Normaal ga je zelf niet zo snel op zoek naar een gelukkige dakpan. Dat soort opdrachten zorgen wel voor een ingang om in gesprek te komen met een bewoner over zijn leven, of vroeger.”
