De Gelukswandelingen zijn opgenomen in de collectie Echt Rotterdams Erfgoed van Museum Rotterdam!
Hierdoor zijn we ook zichtbaar in het Stadsarchief.
Vaak ontmoet je in je leven aardige, vriendelijke, vrolijke, gezellige of interessante mensen. Soms ontmoet je iemand die er iets meer uitspringt, die net iets meer toevoegt. Zo iemand is Misja Immink, een kunstenaar die, behalve dat hij aardig, vriendelijk, vrolijk, gezellig en interessant is, kunst met sociale projecten combineert. Hij brengt graag een beetje geluk. Misja maakt daarom met zijn Gelukswandelingen deel uit van de collectie Echt Rotterdams Erfgoed, nummer 86.
Laat ik eerst vertellen dat hij zeer betrokken is. Betrokken bij kunst en cultuur, betrokken bij de stad Rotterdam, betrokken bij mensen die een zetje of opkikkertje kunnen gebruiken en vooral betrokken bij ouderen die niet meer zelfstandig wonen. Die ouderen wil hij een beetje geluk brengen en dat doet hij door Gelukswandelingen voor hen te organiseren. Een term die hij zelf heeft bedacht, zoals hij meer termen zelf heeft bedacht. Hij heeft een creatieve geest. Een aardige bijkomstigheid is dat de vrijwilligers, die hem bij de wandelingen helpen, er na een paar uur wandelen ook vrolijker en gelukkiger van worden. Dat weet ik, want ik was er bij. Ik heb meegewandeld en ging enkele uren later vrolijk en tevreden, dus gelukkig, naar huis.
Misja is in 2012 met de Gelukswandelingen begonnen. Hij begon met een samenwerking met enkele Laurens woonzorglocaties in de stad en heeft daarna zijn project uitgebreid naar meer en andere woonzorglocaties. Misja heeft een website, gelukswandelingen.nl waarop je meer kunt lezen over de wandelingen, de thema’s die hij eraan verbindt en de dagen waarop er gewandeld wordt. En, niet onbelangrijk, waar je je ook als vrijwilliger kunt aanmelden voor een specifieke wandeling. Gemiddeld organiseert hij drie wandelingen per week, ook in het weekend. Intussen heeft zich een vaste groep vrijwilligers gevormd die regelmatig meewandelt, maar er zijn bijna altijd ook nieuwkomers van de partij. Een vaste vrijwilliger is Gerda die haar hele leven als verpleegkundige heeft gewerkt en ervaren is in de ouderen- en dementiezorg.
Ik wandel mee met de Gelukswandeling op dinsdag 12 mei 2021. Deze dag staat een wandeling in Schiebroek op de agenda. Ruim voor tien uur in de ochtend ben ik present bij woonzorglocatie Wilgenborgh. Meestal zitten de ouderen die meegaan al op Misja te wachten. Vandaag niet. Na een ietwat rommelige start met vragen als: ‘welke bewoners gaan er mee, wie zorgt er voor rolstoelen, wie kan er met de rollator zelfstandig lopen?’ gaan we om kwart voor elf van start met elf covid-19 gevaccineerde bewoners, dertien vrijwilligers en Misja met zijn roeptoeter. Allen zonder klachten. Eenmaal onderweg loopt de wandeling letterlijk op rolletjes, met negen rolstoelen, twee rollators en, lopend tussen twee vrijwilligers in, een blinde negentigjarige meneer met een mondharmonica. De opgewektheid van Misja en zijn vrolijke uitleg door zijn roeptoeter, een glimmende megafoon, werken al gauw aanstekelijk, bijna overal zie ik lachende en vrolijke gezichten. De andere verkeersdeelnemers zijn heel coulant, geven voorrang, maken ruimte en zwaaien naar ons.
Tijdens een wandeling zijn er meerdere gelukssoorten te zoeken, te vinden of te ervaren. Onze eerste geluksopdracht vandaag is ‘dakpanturen’. Tuur naar de dakpannen van de huizenblokken aan de overkant van de straat en bedenk welke dakpan het gelukkigst is. Die opdracht vind ik grappig, maar niet elke oudere kan creatief schakelen. Hoezo een gelukkige dakpan? Wat is dat nou? Een dakpan is een dakpan. De vrijwilligers moeten even uitleggen, meedenken en helpen. Bij de volgende geluksopdracht, het exotisch geluk zoeken, gaat het al beter. We moeten van Misja naar alle ramen loeren om te zien of er ergens iets exotisch te zien is en we moeten elkaar vertellen wat je zelf exotisch vindt. Het helpt enorm dat het lekker weer is, droog, behoorlijk zonnig en niet te warm. Vrijwilligers knopen gesprekjes aan met hun metgezel en ook ik doe een duit in het zakje. Ik kom erachter dat de leeftijd varieert van nul tot en met vierennegentig jaar. Jawel, nul jaar, want er is eenvrijwilliger die geen rolstoel duwt, maar een kinderwagen met haar twee maanden oude dochtertje erin. Ik zie en hoor dat de meeste ouderen het naar hun zin hebben. Eigenlijk is er slechts één dame die niet kan genieten. Het is een triest verhaal dat zij vertelt, waarbij ik me realiseer dat het alleen haar kant van het verhaal is en dat haar kinderen misschien wel een heel ander verhaal vertellen. Een andere dame vertelt me binnen anderhalf uur vier keer hetzelfde, over haar negentigste verjaardag, maar wel steeds met een stralend gezicht en daar gaat het om. Ik straal vier keer met haar mee.
Het wolkentoerisme is ook iets nieuws voor mij. Bij het zien van een blauw verkeersbord met een witte pijl naar boven leer ik dat het betekent dat je als voetganger omhoog naar de wolken moet kijken. Niet als automobilist, dat is te onveilig. Er zijn deze dag werkelijk prachtige witte wolken aan de blauwe lucht te bewonderen. Bij het passeren van een blauw bord me een witte P, blijkt dat te staan voor Positivisme. In die straat gaan we positiviteit brengen. We krijgen witte en rode hartjesballonen die we opblazen en dan uitdelen aan bewoners, die door Misja naar buiten worden geroeptoeterd. De negentigjarige blaast op zijn mondharmonica een vrolijk deuntje.
Er staan veel treurwilgen in Schiebroek. Misja leert ons dat ze niet hoeven te treuren als wij met onze rug naar de bomen, licht gebogen met de armen naar beneden gaan staan en dan tegelijk omdraaien, naar de bomen kijken en ze met de armen omhoog toejuichen. Dan worden het opeens juichwilgen. En wat te denken van een ‘Luchtbelopera’. Bij zorglocatie Laurens Borgsate, krijgen we van Misja allemaal een grote bellenblaasbuis. De wind is deze dag precies goed om daar voor de deur heel veel bellen te blazen voor de bewoners. Dat is de Luchtbelopera. Die voeren we blijkbaar goed uit, want we krijgen applaus.
We vormen met elkaar een tuincommissie die op zoek is naar het gelukkigste tuintje. Dat vinden we snel, met veel diverse planten erin en een - uiteraard - gelukkige tuinkabouter, die in een vogelhuisje woont. Het laatste deel van onze wandeling gaat langs de Wilgenplas, waar veel riet groeit. Met een knipoog naar de popgroep Doe Maar en het lied ‘Wiedewiedewiet, Nederwiet’, zijn dit de ‘Tederrietplantages’. We plukken allemaal een stengel bloeiend riet en geven die aan iemand in de groep met een tedere of sympathieke boodschap erbij. De ander zegt dan iets aardigs terug. Midden in onze tederrietsessie worden we gestoord door een boze meneer met een hond. Hij vindt ons gevaarlijk met zoveel mensen bij elkaar, hij zegt onaardige dingen en op de vraag of hij iets aardigs wil horen, schreeuwt hij terug: “Nee, dat wil ik niet!” Wij laten ons niet intimideren, wij hebben tenslotte tederriet in de hand, blijven vrolijk en lopen verder. We komen terug bij de Wilgenborgh. Een mevrouw vraagt mij: “Wat gaan we hier doen?” Ik antwoord: “We zijn weer terug, mevrouw.” Waarop zij vraagt: “Woon ik hier dan?” Ik glimlach naar haar en knik ja. Zij lacht terug.
De Gelukswandeling is ontstaan in 2012 toen Museum Rotterdam een oproep deed voor mantelzorginitiatieven.
De inmiddels 83-jarige mantelzorger Herman Tiggeloven maakte veilige wandelingen voor én met zijn ernstig zieke partner die slecht ter been was. Op deze manier konden zij ondanks hun steeds kleiner wordende wereld toch onderdeel van de stad blijven. Hij werd gekoppeld aan Misja Immink die de extra dimensie aan de wandelingen toevoegde, namelijk ‘geluk in overleg’. Hij heeft deze wandelingen verder ontwikkeld tot een activiteit die ook voor andere Rotterdammers toegankelijk is: de Gelukswandeling.
"Wanneer je niet meer op straat komt, neem je geen deel meer aan het leven. De straat is als theater. Waarom denk je dat zoveel mensen op terrassen zitten?"
Herman Tiggeloven
"Wanneer je niet meer op straat komt, neem je geen deel meer aan het leven. De straat is als theater. Waarom denk je dat zoveel mensen op terrassen zitten?"
Herman Tiggeloven
