Stephan Mosheuvel en Annelies Brink

Stephan Mosheuvel kwam bij de Gelukswandelingen terecht via NL Cares. “Zo ben ik erin gerold, drie jaar geleden. Ik vind het altijd hartstikke leuk. Misja is enthousiast en onderweg doen we allerlei mallotige dingen, daar kan ik wel om lachen. Ik ben zelf niet zo kunstzinnig, maar het brengt wel iets in beweging. Dan zit er een club bejaarden op het Heemraadsplein ineens bellen te blazen.”

In de loop der tijd liep hij op zo’n elke Rotterdamse Gelukswandellocatie wel een keer mee. “Ik heb jaren lang op kantoor gezeten, dan doe je in het weekend nog wat aan sport, maar dat is best een sleur. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen omdat ik wat wilde betekenen voor andere mensen. Ik vind het leuk om te zien hoe die ouderen die de hele dag opgesloten zitten, blij kunt maken door even twee-drie uurtjes buiten te lopen. Die mensen gelukkig maken geeft mij een prima gevoel.”

Een van zijn meest recente wandelingen maakte hij met Jaap Kolk, wandelaar van het eerste uur in Delfshaven. “Hij had last van zijn rug, dus letten we heel goed op dat we elk hobbeltje op de weg vermeden, dat vind ik dan mooi.”

Annelies Brink is sinds december 2019 een van de enthousiaste Gelukswandelaars. “Ik doe al heel lang de boekhouding de scholenadministratie in Rotterdam en omstreken. Zo’n twee jaar geleden kwam Stephan bij ons werken en hij vertelde over zijn vrijwilligerswerk. Dat leek me hartstikke leuk, dus ik zei meteen: ‘Ik ga een keer met je mee!’”

Zo liep ze de eerste keer mee met een wandeling van Misja op Zuid. “Ik vond het meteen hartstikke leuk. De bewoners waren blij dat ze lekker naar buiten konden en je hebt leuke gesprekken. Ze hebben natuurlijk weinig te doen en krijgen ook niet veel aandacht.” Vanaf dat moment liep ze zeker een paar keer per maand mee. “Maar toen kwam natuurlijk Corona.” Het vrijwilligerswerk bleef lonken, dus is ze inmiddels ook ‘maatje’ van een oudere mevrouw in de buurt.

“Toen we van de zomer voor het eerst weer gingen wandelen zag je echt dat mensen best wel achteruit gegaan waren, heel triest vind ik dat.” Meestal lopen Stephan en zij mee met bewoners van Laurens Delfshaven of Antonius op de Nieuwe Binnenweg. “Daar is Marcel mijn vaste maatje, een hele lange man. De eerste keer dat ik hem zag zat hij alleen op een bankje en raakten we aan de praat, hij heeft heel brede interesses. Na de Corona-periode herkende hij me niet meer, maar pikten we het gewoon weer op. Dan is hij me met de rolstoel aan het helpen en loopt hij uiteindelijk zelf achter die stoel met een mevrouw.”

Of ze nog anders is gaan aankijken tegen ‘geluk’? “Nee, daar ben ik te nuchter voor, maar ik vind het wel leuk dat hij anders naar dingen kijkt, zoals met juichwilgen enzo. Misja weet door hoe hij het doet wel veel mensen aan zich te binden, dat is heel leuk om te zien. Het is nooit alleen wandelen, hij heeft altijd wel weer gekke dingen.”

‍